Praca ta jest szczególnym studium sposobów walki oraz prowadzenia kampanii przez armię rzymską. Podczas gdy większość autorów zajmujących się tym tematem skupia swoją uwagę wokół armii w czasie pokoju lub patrzy na nią przez pryzmat instytucji państwowych, Goldsworthy podjął się trudu zrekonstruowania struktur armii rzymskiej w kontekście ich wpływu na zachowanie legionistów, podkreślając jej niezwykłą elastyczność. Dokonując analizy czynników mających wpływ na końcowy rezultat zmagań, autor postawił nową tezę, twierdząc, że armia rzymska była przygotowana do każdego rodzaju wojny. W książce tej stworzył wiarygodny obraz wydarzeń mających miejsce w czasie bitwy z uwzględnieniem taktyki, uzbrojenia, dowództwa, zachowania żołnierzy w grupie i morale legionistów.

Imperium osmańskie osiągnęło szczyt potęgi, bardzo poważnie zagrażając zachodniemu chrześcijaństwu, ale w roku 1683 poniosło pierwszą wielką klęskę podczas oblężenia Wiednia. „Wojny Osmanów: oblężone imperium” podąża śladem jego konfliktów przez kolejne dwa stulecia, analizując społeczne przeobrażenia osmańskiego systemu militarnego w epoce globalnego imperializmu.

Książka ta przedstawia ponad sto lat walk z sąsiadami, katolicką Austrią Habsburgów i prawosławną Rosją Romanowów, oraz równie ważnych wyzwań ze strony grup wojskowych, intelektualnych i religijnych w samym imperium. Virginia Aksan, skrupulatnie analizując wybrane kampanie, omawia zmienny kontekst militarny wewnątrz państwa, a także przeprowadzone po roku 1826 przez sułtana Mahmuda II zmiany organizacyjne armii.

„Wojny Osmanów” wykorzystują ilustracje i mapy, których znaczna część pojawiła się w druku po raz pierwszy; czerpią z nieopracowanych wcześniej materiałów źródłowych, tworząc oryginalną, przykuwającą uwagę opowieść o imperium bliskim finansowego oraz społecznego upadku, a także sukcesach i porażkach systemu militarnego w stanie oblężenia. Książka stanowi fascynujące studium schyłku międzynarodowego mocarstwa, rodząc pytania o wpływ kultury na wojnę.

Dr Virginia Aksan jest profesorem wydziału historii McMaster University (Ontario). Publikuje w licznych czasopismach, wydała książkę An Ottoman Statesman in War and Peace: Ahmed Resmi Efendi, 1700-1783 (1995).

Gdy o godzinie 8.30 spadły pierwsze bomby, kapitan Foltin w wielkim pośpiechu wysłał swoich żołnierzy z piwnic hotelowych do groty na stoku pobliskiej góry. Tym sposobem 6. Kompania i dowództwo batalionu uchroniło się przed unicestwieniem i dzięki temu możliwy był późniejszy opór. Poza nimi mało który żołnierz 2. Batalionu 3. Pułku Spadochronowego pozostał cały: około 160 ludzi zabiły bomby albo zostało pogrzebanych pod gruzami. Niektórzy z tych, co przeżyli, potrzebowali jeszcze długiego czasu na wyjście na zewnątrz – jeden z żołnierzy był zasypany przez 33 godziny. Utracono przy tym całą ciężką broń: z pięciu dział szturmowych znajdujących się w mieście cztery zostały zniszczone, a jedno było unieruchomione. A jednak wszyscy ocalali żołnierze natychmiast weszli w gruzy, aby się bronić, choć wszyscy ci spadochroniarze musieli wcześniej przetrzymać prawie siedem godzin tego pandemonium. Wśród gęstych tumanów pyłu, które zasłaniały jakikolwiek widok, musieli znosić grad bomb, w każdym momencie licząc się ze śmiercią. Ich postawa była jednak niezłomna, ich siła oporu prawie nie ucierpiała. Żaden z alianckich psychiatrów, którzy później wypytywali się o ten dzień niemieckich jeńców wystawionych na ów niszczycielski atak aliantów, nie zauważył, aby miało to jakikolwiek zauważalny wpływ na ich psychikę. Wszyscy wydawali się dumni, że oparli się tak gwałtownemu nalotowi. „Co przechodziło wszelkie oczekiwania, to duch bojowy tych wojsk” pisał później generał von Senger i kontynuował: „Wszyscy myśleli, że ci, którzy jakimś cudem przeżyli to kilkugodzinne bombardowanie i te wszystkie ofiary, muszą być teraz złamani moralnie i fizycznie. Było wręcz przeciwnie”. Generał Alexander powiedział o postawie Niemców: „Wątpię, czy na całym świecie są jeszcze jakieś inne wojska, które by to wytrzymały i potem dalej walczyły z taką samą zawziętością”. Inny brytyjski generał, który analizował przebieg bitwy, pisał: „Walki pierwszego dnia trzeciej bitwy pod Cassino pozostaną pomnikiem sztuki walki niemieckiej armii”.

Bitwa pod Pruską Iławą uchodzi za jedną z większych rzezi, mających miejsce w czasie wojen napoleońskich. Całe dzieło skupia się na opisie działań wojennych od końca listopada 1806 r. do bitwy pod Pruską Iławą włącznie.

Styl autorów tego dzieła charakteryzuje się żywą narracją i obfitym korzystaniem z licznych źródeł. Lekturę ułatwiają mapy i wprowadzenie w sytuacje polityczna przed konfliktem oraz opisanie armii obu stron w przededniu starcia.

Tematem pracy jest nie tylko bitwa pod Frydlandem, ale właściwie wszystkie działania Wielkiej Armii od lutego 1807 roku do pokoju w Tylży. Najwięcej miejsca poświęcono sprawom militarnym - opisano m.in. bitwę o Ostrołękę, oblężenie i odsiecz Gdańska, starcie pod Lidzbarkiem Warmińskim. Jako tło dla opisywanych wydarzeń zaprezentowano również działania dyplomatyczne.

Z punktu widzenia historyków wojskowości szczególnie cenne są schematy organizacyjne wojsk Napoleona i armii carskiej oraz rozkazy operacyjne z bitew pod Ostrołęką, Lidzbarkiem Warmińskim i Frydlandem. Do książki dołączono również mapy przedstawiające przebieg poczynań obu armii na polach wspomnianych bitew.

Oddawana do rąk czytelników książka pokazuje, jak Henryk I i Otto I, dwóch pierwszych królów z dynastii saskiej, zdołali objąć hegemonię na terenie niegdysiejszego państwa Karolingów, w jaki sposób zdołali ugruntować własną pozycję w wojnach wewnętrznych, wreszcie, w jaki sposób narzucili zwierzchność sporej części Słowian Europy Środkowej. Praca dostarcza dokładnych analiz organizacji, szkolenia, morale, taktyki i strategii armii niemieckich na przestrzeni ponad 50-ciu lat, jakkolwiek Bachrach marginalnie poruszył też problematykę dotyczącą okresu rządów późniejszych władców dynastii saskiej.

Książka prezentuje całkowicie odmienne od dotychczasowych spojrzenie na przeszło tysiącletnią historię życia religijnego Rzymu: od założenia Miasta, przez powstanie imperium, aż do przyjęcia chrześcijaństwa. Religia znajdowała się w centrum kultury rzymskiej; była częścią działań politycznych i wojskowych, władzy cesarskiej i jej przeciwników, życia rodzinnego i dyskursu filozoficznego. Erudycyjna opowieść Autorów umieszcza religię zarówno w kontekście kulturowym prostej osady z VIII wieku przed Chr., jak i kosmopolitycznego, wielokulturowego społeczeństwa pierwszych wieków chrześcijaństwa.

Narracja książki koncentruje się na kilku bardziej ogólnych problemach, czyli jak interpretować teorie stworzone przez samych Rzymian na temat ich własnego systemu religijnego i jego początków, na relacjach religii ze zmieniającym się pod względem politycznym Rzymem, znaczeniu monumentów i ich rozmieszczeniu w przestrzeni miejskiej, na zmieniających się wyobrażeniach na temat tożsamości i wspólnoty, religijnych innowacji i - w końcu - rewolucji.

Cesarz Trajan był niewątpliwie bardzo lubiany za swego życia, kiedy to nazywano go Optimus Princeps – „Najlepszym Princepsem”. Po jego śmierci mawiano, że żaden inny cesarz nie tylko nie zdoła go przewyższyć, ale nawet nie dorówna mu pod względem popularności wśród ludu, a pamięć o nim pozostawała żywa przez wieki. W połowie IV w. utrzymywano, że okazywał najwyższą uczciwość i cnotę w sprawach państwowych, a największe męstwo – w wojskowych, podczas gdy senat rzymski zapowiedział, że będzie pozdrawiał każdego nowo wybranego władcę życzeniem, aby był szczęśliwy jak August i równie doskonały co Trajan. Konstrukcje architektoniczne wzniesione za panowania Trajana robiły wrażenie na tych, którzy żyli jeszcze długo po nim: cesarz Constantius II, który wizytował Forum Trajana w Rzymie, stwierdził, że to „najbardziej wykwintna struktura pod niebem, podziwiana nawet przez samych bogów”, zaś Cassiodorus napisał: „Forum Trajana, bez względu na to, jak często się na nie spogląda, zawsze wydaje się wspaniałe”.

„Dzięki właściwej wszystkim wielkim biografom przenikliwości Berg odkrył w Woodrowie Wilsonie kogoś, kto potrafiłby zrozumieć obecną sytuację Waszyngtonu” – Vanity Fair

„Wspaniała, wciąż omawiana w Waszyngtonie biografia” – Doris Kearns Goodwin

Zdobywca Nagrody Pulitzera i 1 miejsca na liście bestsellerów New York Timesa A. Scott Berg napisał wyczerpującą i odkrywczą biografię jednej z wielkich postaci amerykańskiej nowożytności. Sto lat po swej inauguracji prezydenckiej Woodrow Wilson pozostaje jedną z najbardziej wpływowych, a zarazem zagadkowych osób XX wieku. A. Scott Berg, zdobywca Nagrody Pulitzera, po ponad dekadzie pracy, zakończył pisanie „Wilsona”: najbardziej osobistej i przenikliwej biografii 28 prezydenta. Berg opracował setki tysięcy dokumentów z Wilson Archives i jako pierwszy biograf uzyskał dostęp do dwóch niedawno odkrytych zbiorów bliskich Wilsona. Dzięki tym materiałom mógł opisać niezliczone szczegóły, a nawet kilka nieznanych zdarzeń, które uzupełniają wiedzę o charakterze Wilsona i rzucają nowe światło na całe jego życie. Od prezydenta-naukowca, który przeprowadził kraj przez jego pierwszą wielką wojnę, do człowieka gwałtownych namiętności, od idealisty, chcącego uczynić świat „bezpiecznym dla demokracji”, do przywódcy po wylewie, którego stan i ukrywające to zabiegi należały do największych tajemnic stulecia – widzimy intymny portret, przedstawiony ze szczególnie współczesnego punktu widzenia: książkę zarazem bogatą w fakty i z głębokim uczuciem przedstawiającą całe życie Wilsona, jego osiągnięcia oraz porażki. To nie Wilson-ikona, ale Wilson-człowiek.

„Streszczanie życia Wilsona, jego wizjonerskich idei oraz jego dziedzictwa dało zajęcie czterem pokoleniom amerykańskich historyków, dotąd jednak nikt nie ujął właściwie całego tematu. Wreszcie pojawiła się jednak epokowa biografia A. Scott Berga. Opiera się na drobiazgowych badaniach, jest napisana z rozmachem i ocenia 28 prezydenta ani go umniejszając, ani hagiograficznie. Berg, czołowy biograf naszych czasów, umieścił Wilsona na właściwym miejscu w historii naszego narodu. Na wiele sposobów uczynił z Wilsonem to, co biografie Davida McCullougha z Harrym Trumanem czy Johnem Adamsem, dając mu miejsce wśród największych prezydentów USA” – Louisville Courier-Journal

„Nowa 800-stronicowa biografia A. Scotta Berga Wilson (**** z 4) nie pomija żadnego szczegółu. Odmalowuje bohatera z niewątpliwą pasją Don Kiszota […], tak starannie, że oszałamia […]. Wilson to najbardziej ambitne, choć najmniej uwodzicielskie dzieło Berga, poważne literacko, dogłębnie wyjaśniające rewolucyjną politykę Wilsona i ukazujące go jako w pełni człowieka, z wadami czy porażkami [...]. Berg zgłębia jego historię w całej złożoności i tragizmie” – USA Today, recenzja z najwyższą oceną (4 gwiazdki)

„Bogata w fakty […], zarazem intymna, głęboka i wiarygodna” – Los Angeles Times

„Oszałamia […]. Berg spogląda na Wilsona na nowo, przywracając mu wcześniejszą pozycję idealisty w polityce, odebraną przez nowszych biografów […]. Dzięki Bergowi znamy teraz bliżej Wilsona” – Boston Globe

„Berg to znakomity dokumentalista, przytaczający w Wilsonie setki nowych cytatów i szczegółów. Bardzo dobre dzieło historyczne” – Wall Street Journal

„Berg znakomicie opowiada historię człowieka […], ma powieściopisarskie oko do uderzających szczegółów i żywy styl” – New York Times Book Review

„Wspaniałe spojrzenie na życie i dziedzictwo […]. Autorowi udało się ukazać tak człowieka, jak polityka […]. Berg z rozmachem, bogactwem szczegółów, jasnością stylu i szerokością wizji stworzył dzieło przenikliwe i bliskie sercu, które powinno stać się podstawową biografią jednego z najważniejszych przywódców państwa” – Richmond Times-Dispatch

„Wilson pozostaje wyjątkowym prezydentem USA, a A. Scott Berg napisał jego znakomitą biografię. Relacja o życiu i prezydenturze Wilsona jest bogata w szczegóły, a narracja chwilami porusza ” – The Australian

„Berg to znakomity biograf, a Wilson pochłania” – Miami Herald

„Cudownie szczegółowe” – Washingtonian

„Dzieło wybitnego artyzmu i obiektywnego warsztatu […] powinno zostać lekturą obowiązkową każdego badania historii USA po roku 1865 […]. Atrakcyjne naświetlenie ludzkiej strony prezydenta […]. Skarb” – Ft. Worth Star-Telegram

„Niewątpliwie najlepsze pojedyncze studium życia i czasów Wilsona […]. Praca Berga powinna na długo pozostać standardową biografią tej tragicznej postaci” – Philadelphia Inquirer

„Wspaniale naświetla Woodrowa Wilsona jako człowieka. Autor spokojnie, metodycznie i z wyczuciem bada niemal każdy aspekt życia swego bohatera, od religijnego po seksualny wraz z niemal wszystkim, co pośrodku. Opowieść wycieniowana i pouczająca” – The Washington News

„Berg w biografii Lindbergha wykazał się przenikliwością naświetlania, znaczącym wglądem i dobrym stylem pisania. To samo można powiedzieć o Wilsonie, który daje czytelnikom głęboką, nietuzinkową perspektywę bohatera, opisanego przez jednego z naszych najbardziej utalentowanych biografów” – Deseret News

„Żaden poprzedni biograf nie opowiedział tak dobrze historii Wilsona […]. Berg, w przeciwieństwie do uczonych poprzedników, naprawdę skłania do polubienia bohatera […]. Portret zawsze pełen wdzięku” – The Daily Beast

„Berg opisuje Wilsona z przenikliwym, delikatnym zrozumieniem człowieka i jego prezydentury. Badania autora są głębokie i staranne” – Booklist (wyróżniona recenzja)

„Berg, znakomity biograf, podkreśla nadzwyczajne talenty niecodziennego prezydenta w imponującym, niemal hagiograficznym dziele […]. Interesujące w czytaniu, bogate w informacje i co najważniejsze inspirujące” – Kirkus Reviews

„Dogłębna, warta przeczytania opowieść o naszym 28 prezydencie […], znakomita biografia” – Library Journal (wyróżniona recenzja)

Wojny z Zakonem Krzyżackim odegrały istotną rolę w dziejach Polski Piastowskiej i Jagiellońskiej od XIV aż do początków XVI stulecia. Rezultatami tych wojen stały się nie tylko traktaty pokojowe, lecz także doświadczenia polityczno-militarne oraz poniesione straty materialne. Poznanie poważnego wysiłku zbrojnego, finansowego i dyplomatycznego, jaki musiał być poniesiony dla złamania przewagi niemieckich rycerzy zakonnych i zapewnienia Polsce i Litwie należnego im miejsca nad dolną Wisłą i Niemnem, pozwala lepiej zrozumieć istotę konfliktu Polski, a od roku 1409 także Litwy z Zakonem Krzyżackim w Prusach i po części w Inflantach.

Badania polskie nad tymi problemami mają dosyć dawną metrykę, sięgającą początków XX stulecia. Powstały wówczas poważne studia, które – polemizując z historiografią niemiecko-pruską – stworzyły podwaliny nowoczesnej historiografii polskiej, związanej przede wszystkim z bitwą grunwaldzką (Stanisław Kujot). W okresie Polski Odrodzonej rozwinęły się badania szczególnie w odniesieniu do wojen czasów Władysława Łokietka i bitwy pod Płowcami (Stanisław Zajączkowski), kampanii grunwaldzkiej (Otton Laskowski) oraz wojny trzynastoletniej (Karol Górski). Po roku 1945 nasiliły się poważnie badania odnoszące się do kampanii grunwaldzkiej (Stefan Maria Kuczyński, Andrzej Nadolski) i wojny trzynastoletniej oraz ostatniej „wojny pruskiej” z początków XVI w. (Marian Biskup).

W dorobku tym, wzbogacanym ujęciami historiografii niemieckiej, a w ostatnich latach także szwedzkiej (prace Svena Ekdahla) zaznaczyła się przewaga ujęć analitycznych oraz opracowań jedynie poszczególnych fragmentów walki Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim, bez dążenia do opracowania całościowej syntezy. Na podstawie dotychczasowego znacznego dorobku polskiej i obcej historiografii możliwe stało się jego podsumowanie i ukazanie całości zmagań Polski z Zakonem w latach 1308-1521, tj. w okresie ponad dwóch wieków. Zadanie takie próbuję realizować w niniejszej książce, starając się zbilansować pokaźny dorobek poprzedników, częściowo i własnych badań. W toku pisania okazało się jednak konieczne dopracowanie tzw. małych wojen z lat 1414-1435, które w stopniu wyraźnie niewystarczającym były dotąd uwzględniane przez badaczy. Dla tego okresu podjąłem więc próbę pełniejszej analizy (rozdz. IV-V), opartej głównie na materiale źródłowym.

Wojny z Zakonem Krzyżackim odegrały istotną rolę w dziejach Polski Piastowskiej i Jagiellońskiej od XIV aż do początków XVI stulecia. Rezultatami tych wojen stały się nie tylko traktaty pokojowe, lecz także doświadczenia polityczno-militarne oraz poniesione straty materialne. Poznanie poważnego wysiłku zbrojnego, finansowego i dyplomatycznego, jaki musiał być poniesiony dla złamania przewagi niemieckich rycerzy zakonnych i zapewnienia Polsce i Litwie należnego im miejsca nad dolną Wisłą i Niemnem, pozwala lepiej zrozumieć istotę konfliktu Polski, a od roku 1409 także Litwy z Zakonem Krzyżackim w Prusach i po części w Inflantach. Badania polskie nad tymi problemami mają dosyć dawną metrykę, sięgającą początków XX stulecia. Powstały wówczas poważne studia, które – polemizując z historiografią niemiecko-pruską – stworzyły podwaliny nowoczesnej historiografii polskiej, związanej przede wszystkim z bitwą grunwaldzką (Stanisław Kujot). W okresie Polski Odrodzonej rozwinęły się badania szczególnie w odniesieniu do wojen czasów Władysława Łokietka i bitwy pod Płowcami (Stanisław Zajączkowski), kampanii grunwaldzkiej (Otton Laskowski) oraz wojny trzynastoletniej (Karol Górski). Po roku 1945 nasiliły się poważnie badania odnoszące się do kampanii grunwaldzkiej (Stefan Maria Kuczyński, Andrzej Nadolski) i wojny trzynastoletniej oraz ostatniej „wojny pruskiej” z początków XVI w. (Marian Biskup). W dorobku tym, wzbogacanym ujęciami historiografii niemieckiej, a w ostatnich latach także szwedzkiej (prace Svena Ekdahla) zaznaczyła się przewaga ujęć analitycznych oraz opracowań jedynie poszczególnych fragmentów walki Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim, bez dążenia do opracowania całościowej syntezy. Na podstawie dotychczasowego znacznego dorobku polskiej i obcej historiografii możliwe stało się jego podsumowanie i ukazanie całości zmagań Polski z Zakonem w latach 1308-1521, tj. w okresie ponad dwóch wieków. Zadanie takie próbuję realizować w niniejszej książce, starając się zbilansować pokaźny dorobek poprzedników, częściowo i własnych badań. W toku pisania okazało się jednak konieczne dopracowanie tzw. małych wojen z lat 1414-1435, które w stopniu wyraźnie niewystarczającym były dotąd uwzględniane przez badaczy. Dla tego okresu podjąłem więc próbę pełniejszej analizy (rozdz. IV-V), opartej głównie na materiale źródłowym.

W historii Ameryki tylko czterech oficerów awansowano do stopnia pięciogwiazdkowych admirałów floty: Williama Leahy’ego, Ernesta Kinga, Chestera Nimitza i Williama Halseya. Byli to najlepsi, najwybitniejsi synowie Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych i wspólnie poprowadzili ją do triumfu w II wojnie światowej, zapewniając jej status najpotężniejszej floty na świecie.

W niniejszej książce wielokrotnie nagradzany historyk Walter R. Borneman po raz pierwszy szczegółowo opisuje ich losy. Korzystając z czasopism, dzienników okrętowych oraz innych źródeł ożywia niesłychane, przełomowe momenty dziejów, pokazuje nam jak tych czterech admirałów na zawsze zrewolucjonizowało wojnę morską, dzięki wykorzystaniu okrętów podwodny i lotniskowców. Opisuje, jak ci czterej mężczyźni – przyjaciele, ale także rywale – współpracowali, aby posłać na dno floty Państw Osi i zapewnić Aliantom zwycięstwo w II wojnie światowej.

Recenzje:

„To pierwsza książka, która zajmuje się całą czwórką [admirałów] na raz, skupiając się na ich wzajemnie przeplatających się losach, przyjaźniach, a także rywalizacji… Kunsztownie napisana pozycja”.

John Lehman, Washington Post

„Walter R. Bornem w swojej znakomicie przyjętej, nowej książce zmaga się z kluczowym problemem przywództwa wojskowego: co sprawia, że niektórzy oficerowie potrafią odpowiednio umotywować siły bojowe do walki, a inni nie?”.

Tony Perry, Los Angeles Times

„Wciągająca i oparta na gruntownych badaniach książka… Borneman potrafi przystępnie objaśnić skomplikowane manewry i kontrmanewry w toku bitwy w zatoce Leyte… co w przypadku opisów tej bitwy nie zawsze się udaje”.

Andrew Roberts, Wall Street Journal

„Admirałowie Waltera Bornemana to monumentalny portret Leahy’ego, Kinga, Nimitza i Halseya. Żaden historyk od czasów Samuela Eliota Morisona nie potrafił roztoczyć przed czytelnikiem tak znakomitego obrazu pięciogwiazdkowych admirałów, którzy podczas II wojny światowej pomogli rzucić Japonię na kolana. Polecam!”.

Douglas Brinkley, profesor historii na Rice University

„Czterej pięciogwiazdkowi admirałowie amerykańskiej marynarki z czasów II wojny światowej kompletnie różnili się temperamentem i osobowością, ale łączyły ich wizja, poświęcenie i odwaga. Walter Borneman stworzył porywającą opowieść o zwycięstwie na morzu”.

Evan Thomas, autor The War Lovers

„Oto Walter Borneman w szczytowej formie. Portret zapomnianego admirała, Williama Leahy’ego, jest godny osobnej książki. W Admirałach czytelnika na niemal każdej stronie spotyka coś nieoczekiwanego, a nierzadko i wstrząsającego”.

Thomas Fleming, autor Time and Tide

O Autorze:

Walter Borneman jest autorem siedmiu książek, między innymi 1812, The French and Indian War czy Polk. Posiada tytuły naukowe z historii i prawa. Mieszka w Kolorado.

Kolejna książka Marusza Borowiaka i Tadeusza Kasperskiego przedstawia całościowy obraz działań bojowych okrętów Polskiej Marynarki Wojennej na Morzu Śródziemnym podczas II wojny światowej. Na tym obszarze dynamiczne zmagania silnych flot i lotnictwa obu walczących stron miały znaczący wpływ na losy całej wojny.

Polscy marynarze zasłynęli najbardziej dzięki akcjom bojowym w obronie ważnej strategicznie Malty, zaciekłym bojom z lotnictwem i flotą nawodną oraz podwodną państw Osi, w obronie alianckich konwojów, a także skutecznym zwalczaniu żeglugi nieprzyjaciela. Właśnie na różnych obszarach Morza Śródziemnego odnieśli największe sukcesy wojenne. Godny uwagi jest także udział najsłynniejszych polskich okrętów w najważniejszych operacjach desantowych Aliantów (np. w lądowaniu w Afryce Północnej, na Sycylii czy pod Salerno).

Polacy byli również mocno zaangażowani w działalność wywiadowczo-dywersyjną.

Często cytowane relacje uczestników opisywanych wojennych zmagań przybliżają czytelnikom najważniejszych bohaterów i czynią książkę barwniejszą i ciekawszą. Ponadto autorzy w wielu miejscach podają informacje i opisy zdarzeń, które dotąd nigdzie nie były prezentowane. Książka jest bogato ilustrowana.

Od Autora: W historii tej wojny starałem się w miarę posiadanego materiału podkreślić i dokładnie przedstawić pracę dowódców obu stron, a więc zamiary i ich wykonanie. Ponadto zaś, wobec faktu, że Poniatowski siłą rzeczy był zmuszony załatwiać także różne sprawy natury administracyjnej, więc i te, aby dać pełniejszy obraz jego zajęć, uznałem za konieczne omówić nieco szerzej, uwzględniając przy tym rolę, jaka odegrały wówczas władze cywilne - z królem na czele.

Autor zaprezentował różnego rodzaju formacje wojskowe, które wykorzystywane były podczas wojen w starożytności.

W pierwszej części omówione są kolejno wojska piesze, kawaleria, słonie bojowe oraz pozostałe formacje wojskowe.

W części drugiej nakreślone są kwestie związane z bitwą w polu oraz prowadzeniem oblężeń.

Prowadzona w latach 114-117 wojna Rzymu z Partami stanowiła, jeśli spojrzeć na nią przez pryzmat zaangażowanych środków i ambicji, jedno z największych przedsięwzięć polityczno-militarnych w historii Imperium Romanum. W dziejach tych niewiele było też przełomów porównywalnych z tym, który dokonał się po 117 roku w zakresie rzymskiej wielkiej strategii i ideologii imperialnej. Jednak czy oba te zagadnienia łączą się ze sobą? Niniejsza praca ma na celu określenie zależności między prowadzoną przez Trajana wojną na Wschodzie a rzymskim ekspansjonizmem w okresie pryncypatu. Z jednej strony oznacza to poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, czy podjęta w 114 roku próba rozszerzania wschodnich granic Imperium wyrastała z zasad rzymskiej ideologii imperialnej i wielkiej strategii – gdyż to one najpełniej wyrażały ów ekspansjonizm – czy też w jakimś aspekcie wykraczała poza nie. Z drugiej strony, autor starał się określić wpływ wojny partyjskiej na stosunek Rzymian do ekspansji, w szczególności zaś na ich rezygnację z doktryny nieograniczonych podbojów.

Mateusz Byra (ur. 1975), doktor nauk humanistycznych, absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Jego zainteresowania badawcze dotyczą przede wszystkim militarnych dziejów wczesnego Cesarstwa Rzymskiego. Autor kilkunastu prac naukowych i popularnonaukowych, m.in. monografii „Wojna o tron cezarów (68-70 r. n.e.)”, opublikowanej przez Wydawnictwo Napoleon V w 2014 roku.

Używając przejrzystego i przyjemnego w odbiorze języka, Charles Oman opisuje wzrost i upadek Cesarstwa Bizantyjskiego. Zaczyna od założenia jego przyszłej stolicy przez greckich kolonistów, opisuje założenie Konstantynopola i wyniesienie go do rangi równorzędnej Rzymowi, następnie przedstawia jak Cesarstwo rosło i dojrzewało przez stulecia, osiągając szczyt w VI wieku za panowania Justyniana i jego lojalnego wodza Belizariusza. W procesie budowania imperium Bizancjum walczyło z Gotami, plemionami germańskimi, Persami, Longobardami i ostatecznie z armiami islamskimi Bliskiego Wschodu. Cesarstwo pozostało buforem przed ekspansją muzułmańską, a gdy jego pozostałości i miasto Konstantynopol zostały ostatecznie zdobyte przez Osmanów w XV wieku, państwa europejskie musiały same opierać się dalszym najazdom.

Prezentując historię imperium od skromnych początków, przez jego dominację i ostateczny upadek, wybitny historyk Charles Oman łączy swój wciągający styl narracji z nienaganną znajomością materiału źródłowego. Cesarstwo bizantyjskie jest wzorem zwięzłej pracy popularnonaukowej.

Sir Charles W. C. Oman (1860-1946) był autorem wielu ważnych książek na temat historii średniowiecza i wojskowości, w tym: Sztuka wojenna w średniowieczu i Sztuka wojenna w XVI wieku.

Druga część książki, w której Charles Oman, wybitny brytyjski historyk opisał z niezwykłą dokładnością rozwój sztuki wojennej w XVI wieku i przebieg wojen tego czasu. Omówiono tu wojny religijne we Francji z lata 1562-1598, bunt Niderlandów i wojnę o niepodległość Holandii, a także tureckie najazdy na kraje chrześcijańskie, m.in. inwazję Sulejmana na Węgry w 1521 roku, czy też turecką ofensywę morską z lat 1564-1565, w czasie której oblegano Maltę.

Praca na temat rzymskich wojsk pomocniczych może się wydawać jedynie kolejną monografią, gdzie badacze systemu wojskowego Cesarstwa Rzymskiego pracowicie zbierają materiał, który zostanie wykorzystany w późniejszych, bardziej kompleksowych opracowaniach. Choć sporo miejsca trzeba poświęcić kwestiom związanym ze strukturami wojskowymi, temat ten obejmuje również problematykę dotykającą zagadnień socjalnych i politycznych.

Jak dalece ludność panująca może bezpiecznie korzystać z potencjału wojskowego swoich poddanych, a także jak taki układ wpływa na obie strony?

Jakie są szanse i zagrożenia agresywnej i defensywnej polityki na rubieżach?

Są to pytania o tak uniwersalnym znaczeniu dla historii, że nawet rozprawa o tak szczególnej tematyce musi je poruszyć.