Jak opisać historię rodzinną, aby nie uronić nic z migotliwej atmosfery dawnych czasów, na którą składają się przecież zarówno wielkie wydarzenia historyczne, jak i drobne lokalne wypadki? Cristian Teodorescu czyni to w swojej powieści z humorem i prawdziwą swadą. Medgidia, miasto u kresu to reportażowo-poetycka mozaika ułożona ze 103 szkiców. Ich bohaterami są: lokalny restaurator Stefanek, kobieciarz i namiętny karciarz, kelner marzyciel Januszek, niegdyś pracujący w Orient Expressie, zasadniczy major Scipion, jego żydowska kochanka, lekarka Lea, safandułowaty sędzia, listonosz Claudiu – po godzinach skrytobójca, żołnierze niemieccy i radzieccy oraz dziesiątki innych barwnych postaci. Całe to ludzkie panoptikum tworzy jedyny w swoim rodzaju portret międzynarodowej społeczności Rumunii lat 30. i 40. XX wieku, burzliwych czasów pomiędzy powstaniem Żelaznej Gwardii a zapadnięciem żelaznej kurtyny. Nieco ironiczne, ale i pełne szczerego liryzmu spojrzenie autora sprawia, że ta pozornie odległa epoka staje się dla czytelnika światem bliskim i intrygującym.

Za Medgidię, miasto u kresu autor otrzymał Narodową Nagrodę Prozatorską „Ziarului de Iaşi”, nagrodę Kolokwiów o Rumuńskiej Powieści w Alba Iulia oraz nagrodę prozatorską Związku Pisarzy Rumuńskich.

Cristian Teodorescu urodził się 10 grudnia 1954 roku w Medgidii. Po studiach na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Bukareszcie krótko pracował jako nauczyciel. Od 1987 roku jest dziennikarzem i redaktorem w rumuńskich periodykach kulturalnych i prasie codziennej. Jako pisarz zadebiutował w roku 1985 tomem opowiadań Maestrul de lumini („Mistrz oświetlenia”), za którym poszły powieści: Tainele inimei („Sekrety serca”, 1988), Faust repovestit copiilor mei („Faust opowiedziany moim dzieciom”, 1991) oraz kolejne zbiory nowel: Povestiri din lumea nouă („Opowieści z nowego świata”, 1996) i Îngerul de la benzinărie („Anioł ze stacji paliw”, 2003), a wreszcie Medgidia, miasto u kresu (Medgidia, oraşul de apoi, 2009). W styczniu 2015 roku ukazała się najnowsza powieść Teodorescu: Şoseaua Virtuţii. Cartea Câinelui („Droga cnoty. Księga psa”). Pisarz jest laureatem prestiżowych nagród, uhonorowano go kilka razy nagrodą Związku Pisarzy Rumuńskich i nagrodą Akademii Rumuńskiej. Utwory Cristiana Teodorescu były tłumaczone w Holandii, Stanach Zjednoczonych, Francji i na Węgrzech.

Tajemnica chińskich samochodzików to zbiór czterdziestu powiązanych ze sobą opowiadań, z których każde przedstawia inny epizod z młodzieńczych lat pewnego pisarza, mającego wiele cech wspólnych z autorem powieści. Tworzą one dzieło na poły autobiograficzne, w którym pamięć i fikcja, nostalgia i cierpienie uzupełniają się wzajemnie, kreując świat wypełniony mozaiką postaci, ludźmi zarówno delikatnymi, jak i okrutnymi, zabawnymi i melancholijnymi, opiekuńczym i zimnymi, a także po prostu niezwykłymi. Jednak to nie nagromadzenie zabawnych wydarzeń stanowi o wartości książki, lecz bolesna introspekcja, podróż w czasie do dzieciństwa z niemal obsesyjną misją odnalezienia starych traum, porcelanowych odprysków, freudowskich punktów zwapnienia własnej biografii, tak długo spychanych do podświadomości, poprzez które autor odczytuje, niczym w liniach na dłoni, swoje życie. Florin Irimia nie szuka utraconego dziecka, utraconego dzieciństwa, tylko przez to dziecko szuka i odnajduje samego siebie. Ukrytymi bohaterami „Tajemnicy chińskich samochodzików” okazują się jednak rodzice, a dramat ich rozwodu, w powieści raczej ledwo tylko zaznaczony niż wprowadzony na główną scenę, stanowi jeden z głównych wątków książki.

Uwielbiana czeska autorka powieści obyczajowych z XX-wieczną historią w tle powraca tym razem ze współczesną, thrillerową opowieścią, w której otwiera niezwykle trudny i bolesny temat. W domu na skraju lasu, pod opieką matki i dziadków dorasta ona – niechciane dziecko, wrażliwa dziewczynka, od małego besztana przez napastliwą babcię i na próżno wyczekująca czułego gestu ze strony matki, nieszczęśliwej, uciekającej w alkohol i romanse. Dziewczynka dorastająca w poczuciu winy, uczona kłamstw i tego, by nigdy, przenigdy nie mówić ludziom o tym, co dzieje się w domu. Dziewczynka nosząca w sobie tajemnicę. O lesie, którego tak się boi, i który sięga pachnącymi igliwiem palcami dalej, niż mogłoby się wydawać.(Anna Maślanka, tłumaczka z j. czeskiego)

Lata ciszy to kameralna opowieść o przewrotności losu i skrzętnie skrywanych rodzinnych sekretach. O hipokryzji, niedomkniętych ranach, potrzebie bliskości i czułości, o tym jak mocno potrafią zranić najbliższe osoby. Tytułowa cisza to zamknięty na głucho fortepian, uporczywe milczenie, podpisana inicjałem pocztówka…

Skryta Bohdana mieszka z apodyktycznym, oschłym ojcem i życzliwą, ale dziwnie uległą mężowi Bělą. Gdy atmosfera w domu staje się nie do zniesienia, dorastająca Bohdana zaczyna zadawać sobie coraz więcej pytań. Gdzie są wszystkie rodzinne zdjęcia? I dlaczego ciężko chora babcia tuż przed śmiercią nazwała ją „Blanką”?

Svatopluk Žák to kochający mąż i ojciec, a także ideowy komunista, który całe życie poświęcił budowie socjalizmu. Przyszłość Žáków miała być jasna jak gwiazda na czerwonym sztandarze, a linia partii ważniejsza od przyjaźni i ludzkiego życia. Jednak pewnej sobotniej nocy świat Svatopluka zatrzęsie się w posadach, a on sam straci wszystko, co kocha.

Ostatecznie historie Bohdany i Svatopluka zlewają się w jedną i okazuje się, że nic nie jest już takie, jak się do tej pory wydawało.

Czwarta powieść Aleny Mornštajnovej wyraźnie różni się od poprzednich – jest to intymny dramat rodzinny, w którym główną rolę gra nie wielka historia, ale zbiegi okoliczności i ludzkie charaktery. Podobnie jak powieść Hana, jest to jednak wielowątkowa, wciągająca historia, która urzeka czytelników od pierwszej do ostatniej strony.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak wyglądałoby wasze życie, gdyby w 1989 roku wszystko skończyło się inaczej?

Jakie byłyby nasze losy, gdyby komunizm się nie skończył i żelazna kurtyna wciąż oddzielałaby nas od świata i od siebie nawzajem? Jedna z najbardziej poczytnych czeskich autorek Alena Mornštajnová znowu zaskakuje. Jej nowa powieść to dramatyczna historia zwykłej rodziny, którą pewnej listopadowej nocy rozdzieli wielka historia i skieruje jej członków przeciwko sobie

Obserwujemy historię Marie Hajnej, która została aresztowana i skazana na dwadzieścia lat więzienia za udział w demonstracjach. Wie, że prawdopodobnie nigdy nie zobaczy, jak dorastają jej dzieci, a przy życiu trzymają ją tylko listy. I nadzieja, że może kiedyś spotka rodzinę. Równolegle śledzimy historię dziewczynki Magdaleny, odebranej rodzicom i umieszczonej w ośrodku, w którym wychowuje się nowe komunistyczne elity. Pewnego dnia ich losy się skrzyżują, ale zupełnie inaczej, niż sobie to wyobrażały.

"Życie to nie to, czego chcemy, tylko to, co mamy. To naprawdę takie proste." [pani Karla, Listopad]

Alena Mornštajnová napisała wciągającą opowieść, która na szczęście nie wydarzyła się w naszym kraju. Pewne jej różne warianty rozgrywają się jednak do dzisiaj w różnych miejscach na świecie.

Powieść autorki bestselleru Hana.

Pod prąd mołdawskiego pisarza Olega Serebriana to epicka opowieść o samotności, zakazanym uczuciu i pragnieniu bliskości. Łączy w sobie cechy powieści historycznej, społecznej i psychologicznej.

Lata 40. XX wieku. Pochodzący z Bukowiny baron Aleks von Randa to utalentowany matematyk i poliglota z zamożnej rodziny. Pomimo upływu lat żyje bolesnym wspomnieniem młodzieńczej miłości, tocząc ze sobą i ze światem walkę o zachowanie tych uczuć w tajemnicy. Nie pomaga mu w tym duszna atmosfera nazistowskich Niemiec. Zaangażowany w ściśle tajny projekt wojskowy na wyspie Uznam i uwikłany w walkę wywiadów, przeczuwając nadchodzący koniec, spisuje swoje barwne losy.

Czytelnik towarzyszy mu w tej podróży, odwiedzając i sielską Odessę sprzed 1914 roku, i obóz koncentracyjny w Sachsenhausen. W tle przedstawiona jest panorama Europy Środkowej w burzliwych pierwszych dekadach XX wieku, ze wszystkimi jej blaskami i cieniami – wybitnymi intelektualistami, przemianami społecznymi i kulturowymi, okrucieństwami pierwszej i drugiej wojny światowej.

Baron von Randa stopniowo odsłania swoje tajemnice, a wraz z nimi wielką wrażliwość, tłumione emocje i rozczarowania. Początkowo pełen wielkich marzeń i nadziei, stopniowo pogrąża się w głębokiej depresji, a wszystkie jego wybory zdają się prowadzić do tragicznego końca.

Po latach na wyspę Uznam przybywa jego krewny, Woldemar Skawronsky. Kto i dlaczego od półwiecza opiekuje się grobem barona?

Piasek i dym to niezwykle precyzyjnie skonstruowana opowieść o sile, wytrwałości i determinacji kobiet, osadzona w podlegającym prawom magii królestwie Gailan. W centrum opowieści znajdziemy bohaterki należące do zakonu uzdrowicielek bogini Namee – od nowicjuszek po Pierwszą Naishi. Jedne z nich dopiero uczą się obchodzić z darem uzdrawiania, inne od wielu lat służą mieszkańcom Gailan. Żadna z nich nie wie jednak, że ich światu zagraża niebezpieczeństwo.
Ambicja, odpowiedzialność, pragnienie zemsty, wielowątkowa intryga przeplatają się tu z magią i pradawną mitologią Wielkich Naelitów, układając się w emocjonującą, uniwersalną opowieść o walce dobra ze złem, o poszukiwaniu swojego głosu i walce z przeciwnościami.
Świat, w którym żyją Karista, Mina i inne bohaterki został skonstruowany przez autorkę z rozmachem i precyzją, a same postacie pogłębione psychologicznie, odmalowane z czułością i przywiązaniem do szczegółu.

Jest to pierwsza część serii Głos ponad mrokiem.
Książka ukazuje się w ramach serii TUTEJSI.

Do książki dołączona jest mapa królestwa Gailan i indeks nazw.

„Powieść Joanny Stogi Piasek i dym to wielopoziomowa powieść fantasy, w której wykreowany przez autorkę świat wciąga i zachwyca czytelnika. Jest w nim piękno magii i przygoda, ale przede wszystkim pogłębione psychologicznie postacie, angażujące emocje od pierwszej strony. Można ją czytać jako powieść o dojrzewaniu do własnej tożsamości i podjęcia odpowiedzialności, można też jako refleksję nad dziedzictwem traumy i sposobach na radzenie sobie z ciemnością, która przecież mieszka w każdej rozumnej istocie. Jest w powieści Joanny Stogi czułość i uważność w budowaniu literackiego świata i wiele miłości do zaludniających go bohaterek i bohaterów. I – co dla mnie istotne i interesujące – bardzo ważne są kobiecie postacie. To one uczą, leczą i rządzą. Są mądre, sprawcze, konsekwentne, zuchwałe, asertywne. To one opowiadają. Warto wsłuchać się w ich wielogłos”.

Olga Szelc, dziennikarka, recenzentka, społeczniczka, autorka licznych opowiadań oraz książki: „My, kobiety z Teatru Kalambur”.

Rumunia, lata czterdzieste i pięćdziesiąte. Główny bohater, Matei Brunul, włosko-rumuński marionetkarz trafia - wraz ze swoją lalką, Bazylkiem - do stalinowskiego obozu pracy. Tam traci pamięć, a po wyjściu na wolność wpada w łapy służby bezpieczeństwa, której agenci chcą uformować z niego nowego człowieka. Odważna i mroczna opowieść o zbrodni i zapomnieniu, naiwności i miłości, nienawiści i wybaczeniu, o wyborach między życiem w prawdzie a konformizmem. Powieść została wielokrotnie uznana za książkę roku przez najważniejsze rumuńskie czasopisma i instytucje kultury, przetłumaczona na angielski, francuski, niemiecki, węgierski, bułgarski i macedoński.

Powieść nominowana do finału Literackiej Nagrody Europy Środkowej ANGELUS 2015, laureatka Nagrody Czytelników im. Natalii Gorbaniewskiej.

• Recenzje i wywiady: http://amaltea.az.pl/lucian-dan-teodorovici/
• O książce: http://amaltea.az.pl/matei-brunul/